Everybody knows.

Leonard Cohen, ben Istanbul'un havasini solurken, Istiklal'de adimlarimi atarken, cikip sarkilarini soyledi ayni sehirde, ben gidemedim ama eve gidince 'everybody knows' sarkisini dinledim hemen , kacirdigim bu tanimlanamaz deneyimin acisini artirmak istercesine. Sonra tekrar dinledim ve tekrar, durmadan. Bir sarkinin hayat felsefesi olabilecek gucte olabilecegine inanmak istemiyordum tabi ki, ya da devamli dinleyip sulu sepken bir hayran modunda da zamanimi gecirmek degildi amacim ama yine de bu sarkida surekli tekrarlanan 'everybody knows' cumleciginin uzerimde biraktigi etkiye engel olamiyorum. Cohen'in israrla anlatmaya calistigi seyleri ben bilmiyordum mesela, ben yavas yavas ogreniyorum bunlari, yasayarak, nasihatlerin anlamsizligina klise bir karsi cikis degil bu, safca ve icten bir itiraf biraz. Yanlis anlasilmasin, naif bir insan oldugumu iddia etmiyorum etsem de ne degisecek bilmiyorum ama Cohen'in bildiklerini ve ona ek olarak belki de milyonlarca insanin bildiklerini ben bilmiyormusum.

Insanin belli bir yasta ya da belli bir birikimle bunlari bilmesi gerektigini dusunuyordum sanirim bilincimin gizli kisimlarinda, Cohen'in de boyle bildigini saniyordum ama simdi, butun olanlardan sonra Cohen'in bu sozleri aslinda teker teker yasarak yazdigini anlamanin rahatsizligi ve kendim de ayni seyleri yasadiktan sonra bunun boyle guzel bir sarki haline getirilebilmis olmasiyla buyulenip baskoseme koyuyorum bu sarkiyi. That's how it goes. Ve biraz da aslinda 'biliyorum ben aslinda' durusumun tamamen yok olmasinin sarkisi bu, bildigimi iddia ettigim seylere aslinda idealist bir edayla gizlice karsi cikip, hayalimdeki mukemmele yakin dunya gorusunun yerin dibine gecmesinin kutlamasi, ondandir rahatsizligim diye tahmin ediyorum.

Dinlemek isteyen olursa diye, ya da bu sarkiyi hala bilmeyen varsa bi zahmet, buradan buyurun.

Leonard Cohen - Everybody Knows